اوزعنى- ايزاع در اصل بمعنى منع است، و اوزعنى بمعنى امنعنى است كه بمعنى انصراف از كارى دادن است بالطف، و از اين باب است قول حسن كه ميگويد: «لا بدّ للنّاس من وزعة» يعنى: «مردم حاكمانى لازم دارند كه مانع از ارتكاب محرّمات شوند» و ابو مسلم گفته است: ايزاع عبارتست، از رساندن چيزى بقلب.

اعراب آيات:

اما ما منصوب است بنا بر آنكه حال باشد از ضمير در ظرف بنظر سيبويه و يا آنكه حال باشد از(كِتابُ مُوسى‌) بنظر اخفش و بنظر كسى كه بوسيله ظرف رفع داده است.

و نيز جايز است‌(كِتابُ مُوسى‌) را رفع دهيم بنا بر آنكه عطف شده باشد بر(وَ شَهِدَ شاهِدٌ مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ) اى «و شهد من قبل القرآن كتاب موسى» و سپس ظرف بين واو و معطوف به فاصله شده است.

و رحمة معطوف است بر «اماما».

و( لِساناً عَرَبِيًّا) نيز منصوب است كه حال باشد از(هذا كِتابٌ) و نيز جايز است كه حال باشد از ضمير در مصدّق، و تقديرش اين است: «هذا كتاب مصدّق ملفوظا به على لسان العرب».

و بشرى عطف است بر لينذر، و مفعول له است.

جزاء مصدرى است مؤكّد كه براى ما قبلش، و تقديرش چنين است:

«جوزوا جزاء» كه بعد از آوردن جزاء بى‌نياز شده‌ايم، چون جمله ما قبلش بر آن دلالت ميكند، و نيز جايز است جزاء مفعول له باشد، و كرها بنا بر حاليت منصوب باشد يعنى: «حملته كارهة».