14- بايمان آوردگان بگو آنان را كه اميدى به روزهاى خدا ندارند عفو كنند، تا خداوند، مردمى را در برابر عملشان مجازات نمايد.

15- هر كس عمل نيك انجام دهد براى خود انجام داده است، و هر كس كار زشت كند بزيان خويش نموده است، و سپس بسوى پروردگار خود بازگشت داده ميشود.

(پنج آيه است)

قرائت آيات:

من رجز اليم- ابن كثير و حفص «من رجز اليم» برفع اليم خواندند امّا بقيّه «اليم» بجرّ خوانده‌اند.

ليجزى- ابو جعفر «ليجز» بضمّ ياء و فتح زاء خوانده، و ابن عامر و حمزه و كسايى و خلف «لنجزى» با نون و كسر زاء و نصب آن خوانده‌اند و بقيّه «ليجزى» بفتح ياء و كسر زاء خوانده‌اند.

دليل قرائت:

ابو على گويد: «رجز» عذاب است هر كس آن را جرّد دهد تقدير چنين است: «عذابهم من عذاب اليم» يعنى: «عذاب آنان از نوع عذاب اليم است» و هر كس رجز را رفع دهد باين معنى خواهد بود «عذاب اليم، من عذاب» يعنى: «عذابى دردناك از عذابى» و در اين باره دو قول است:

1- اينكه صفت گاهى بخاطر تأكيد ميآيد، همانگونه كه حال نيز به همين طريق گاهى براى تأكيد ميآيد. مثل‌(نَفْخَةٌ واحِدَةٌ)[1] و(مَناةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْرى‌)[2] و گفته عرب كه ميگويد: «امس الدّابر» شاعر گفته است:

[1] سوره الحاقة 69 آيه 13

[2] سوره النّجم 53- آيه 20