كه با آن آيات را ميخوانند عبارتست از مدلول آن آيات با انواع و اقسام آن.

((فَبِأَيِّ حَدِيثٍ بَعْدَ اللَّهِ وَ آياتِهِ يُؤْمِنُونَ‌)؟ يعنى: اين كافران اگر آنچه را كه بر تو خوانده‌ايم تصديق نكنند، پس از گفتار الهى كه قرآن و آيات آن ميباشد چه سخنى را تصديق خواهند نمود؟ و از چه كلامى بهره خواهند برد؟

و اين آيه اشاره باين دارد كه دشمن چاره‌اى ندارد، و فرق بين حديثى كه قرآن است و بين آيات آنست كه حديث عبارتست از داستانهايى كه حقّ را از باطل جدا ميسازد، و آيات عبارتند از دليلهايى كه بين صحيح و فاسد فاصله ميدهند.

((وَيْلٌ لِكُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ)) افّاك بر وزن فعّال است از افك كه عبارتست از كذب و دروغ، افّاك بكسى گويند كه بسيار دروغ ميگويد يا آنكه دروغ بزرگى ميگويد، هر چند كه اين دروغ ضمن يك خبر باشد مانند دروغ «مسيلمه كذّاب» كه در ادّعاى نبوّت دروغ گفت.

و اثيم صاحب اثم را گويند كه فرد گناهكار باشد كه با گناهش استحقاق عقاب پيدا كند.

و ويل كلمه وعيد است كه بكفّار گفته ميشود، و بعضى گفته‌اند، ويل عبارتست از وادى جوشانى از صديد «چرك و خون» جهنّميان.

آن گاه خداوند( أَفَّاكٍ أَثِيمٍ‌) را چنين توصيف ميفرمايد:

((يَسْمَعُ آياتِ اللَّهِ تُتْلى‌ عَلَيْهِ)) يعنى: قرآن را كه در آن دليلها وجود دارد برايش ميخوانند و آن را ميشنود.

((ثُمَّ يُصِرُّ مُسْتَكْبِراً)) يعنى: بر سر باطل و كفر خود ايستادگى ميكند، و حاضر نيست در برابر حقّ سر تعظيم فرود آورد.