(فَضْلًا مِنْ رَبِّكَ‌) مفعول له است، و تقديرش چنين است: «فعل اللَّه ذلك بهم فضلا منهم و تفضّلا منه» و نيز جايز است كه منصوب باشد.

بفعل مقدّرى و تقديرش اينطور باشد: «و اعطاهم فضلا» و جايز است نيز فضلا مصدر مؤكّد ما قبلش باشد، زيرا آنچه كه قبلا آمده است تفضّل الهى است، مانند گفتار امرء القيس شاعر عرب كه ميگويد: «و رضت فذلّت صعبة اىّ اذلال»[1] در صورتى كه شعر را بمعنى «اذللته اىّ اذلال» بگيريم، در اينصورت اى اذلال مصدر مؤكّد است براى رضت و با بودن رضت از جمله اذللت بينياز شده‌ايم.

معنى آيات:

سپس خداوند بدنبال وعده‌هاى عذاب كه براى مشركين داده است وعده‌هاى رحمت را براى مؤمنين يادآورى كرده ميفرمايد:

((إِنَّ الْمُتَّقِينَ)) يعنى كسانى كه از نافرمانى خدا اجتناب ميكنند، و نافرمانى خدا را زشت ميدانند، و هميشه فرمان خداوند را بجا ميآورند.

((فِي مَقامٍ أَمِينٍ)) يعنى: در جايگاهى هستند كه در آنجا امنيت دارند و از حوادث تغيير و مرگ در امان هستند.

و قتاده گفته است در آنجا از شرّ شيطان و اندوهها در امان هستند.

[1] شاهد بر سراى اذلال است كه مصدر مؤكّد است براى رضت كه به معنى اذللته آمده است، ولى در ظاهر مصدر مؤكّد كه ذلّت باشد، بنا بر اين نميتواند شاهد مثال مورد ما باشد.