بعد از فراغ از فعل است، مثل آنكه ميگويند: «قطعت الثّوب قباء» يعنى «آن لباس را قباء بريدم» و اين دلالت ميكند بر اينكه دريا پيش از آنكه آن را ترك كنند، و بعد از تركش آرام بوده است.

و كم در جمله «كم تركوا» در موضع نصب است بنا بر اين كه صفت باشد براى موصوفى محذوف كه مفعول تركوا است، و تقديرش چنين است: «شيئا كثيرا تركوا».

كذلك خبر مبتدايى است محذوف يعنى: «الا مر كذلك».

معنى آيات:

سپس خداوند ياد آور شده است كه در پايان كار موسى دعا كرد و گفت:

((فَدَعا رَبَّهُ أَنَّ هؤُلاءِ قَوْمٌ مُجْرِمُونَ)) بنقل كلبى و مقاتل يعنى: پس از آنكه حضرت موسى از قومش نااميد شد كه باو ايمان بياورند گفت: اينان قومى گنهكار و مشركند و بمن ايمان نمى‌آورند. مثل آنكه گفته است خداوندا آن عذابى را كه با كفرشان استحقاق آن را دارند زودتر بفرست، عذابى كه بوسيله آن موجب عبرت براى آيندگان شوند، البته موسى (ع) نسبت بقوم فرعون نفرين نكرد مگر پس از آنكه باو در اين مورد اجازه داده شد.

((فَأَسْرِ بِعِبادِي لَيْلًا)) فاء در موقعيّت جواب قرار گرفته است، و تقدير اينست: «فاجيب بان قيل له اسر بعبادى» و علّت اينكه خداوند دستور داد كه شبانه بيرون بروند براى آن بود كه اگر روز حركت ميكردند فرعون آنان را بر ميگردانيد، و به موسى خبر داده بود كه بزودى فرعون با لشگريانش آنان را تعقيب خواهد كرد.

((إِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ وَ اتْرُكِ الْبَحْرَ رَهْواً)) بقول ابن عبّاس و مجاهد يعنى: