((وَ قُلْ سَلامٌ))[1] يعنى: مدارا و متاركه، و بعضى هم گفته‌اند كه اين سلام سلام دورى و كناره گيرى است نه سلام تحيت و احترام مثل آنجا كه ميفرمايد:(سَلامٌ عَلَيْكُمْ لا نَبْتَغِي الْجاهِلِينَ).

و از قتاده نقل شده است كه يعنى: به آنان سلام كن تا از شرّشان سالم بمانى، و اين آيه با آيه جهاد منسوخ شده است.

از حسن نقل شده يعنى: از نادانى آنان چشم پوشى كن، و بديهايشان را با بدى پاسخ مده، كه خداوند پيامبرش را به بردبارى امر فرموده است، بنا بر اين منسوخ نيست، آن گاه خداوند آنان را تهديد كرده ميفرمايد:

((فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ)) يعنى: بزودى در روز قيامت هنگامى كه ديدند چه عذابهايى بر آنان وارد ميشود خواهند دانست.

[1] نور الثقلين ج 4 ص 618( حضرت صادق( ع) ميفرمايد ... و سپس خداوند نازل فرمود كه اى پيامبر: فضيلت وصيت« على( ع)» را بيان كن.

پيامبر گفت مردم عرب مردمى ستمگرند، كه نه در ميان آنان كتابى بود، و نه پيامبرى در ميان ايشان برانگيخته شده بود، و ارزش رسالتهاى پيامبران و شرافت آن را درك نمى‌كردند.

اگر من به اين مردم بخواهم از فضل خانواده‌ام سخن بگويم بسخن من ايمان نخواهند آورد؟

خداوند در پاسخ پيامبر6 فرمود: غصه آن را نخور(وَ قُلْ سَلامٌ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ) و بگو:« سلام بزودى خواهند دانست».

پيامبر خدا6 پس از اين دستور فضائل وصيتش را بيان كرد، و بدنبال آن در دلهاى آنان نفاق افتاد)