است، و آن عبارتست از چيزى كه موجب آرامش دل نسبت به آن اعتقاد گردد بطورى كه هر گاه در اعتقاد او تشكيك كند شك در عقيده‌اش راه نيابد، و هر گاه بخواهند عقيده‌اش را تكان دهند.

((وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَهُمْ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ)) يعنى: اى محمّد اگر از آنان بپرسى چه كسى آنان را از عدم بوجود آورده است خواهند گفت: خدا زيرا به بداهت ميدانند كه بتانشان آنان را نيافريده است.

((فَأَنَّى يُؤْفَكُونَ؟)) يعنى: پس چگونه از پرستش غير خدا روى ميكنند؟

((وَ قِيلِهِ يا رَبِّ إِنَّ هؤُلاءِ قَوْمٌ لا يُؤْمِنُونَ؟)) قتاده گويد: اين سخن پيامبر شما است كه از قوم خود بدرگاه خدا شكايت ميبرد، و تخلّفشان را از ايمان انكار مى‌كند.

و نيز قتاده گفته است كه عبد اللَّه قرائت كرده است «و قال الرسول يا رب ان هؤلاء قوم لا يؤمنون «بنا بر اين پس هاء در «قيله» به پيامبر 6 بر ميگردد( (فَاصْفَحْ عَنْهُمْ)) يعنى: اى محمد صورتت را از آنان بگردان، همانگونه كه گفته است: «و اعرض عن الجاهلين».