آسمانها و زمين و آفريدگار آنها و آفريدگار عرش و مدبر آن منزّه است از اين وصف كه برايش ميكنند كه براى خود فرزند گرفته است، زيرا كسى كه قدرت آفرينش اينهمه آسمانها و زمين و عرش و غيره را دارد بداشتن فرزند نيازى نخواهد داشت، سپس خداوند بعنوان تهديد كفّار به پيامبرش 6 خطاب كرده ميفرمايد:

((فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَ يَلْعَبُوا حَتَّى يُلاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ)) يعنى:

بگذار در باطل خود هر چه بيشتر فرو روند، و در اين چند روزه دنيا بازى كنند، تا با روزى برابر شوند كه در آن روز به آنان وعده عذاب داده شده است، و آن روز قيامت است.

((وَ هُوَ الَّذِي فِي السَّماءِ إِلهٌ وَ فِي الْأَرْضِ إِلهٌ)) يعنى: و او است خدايى كه هم در آسمان شايستگى پرستش را دارد، و هم در زمين سزاوار پرستش است، و اينكه خدايى او در آسمان و زمين جداگانه تكرار شده است يكى از دو علّت را دارد:

1- بخاطر تاكيد تا معنى در روحيه بيشتر جاگير شود.

2- زيرا معنى چنين است خداوند در آسمان خدا است كه بر فرشتگان عبادتش واجب است، و در زمين هم خدا است و بر انس و جن پرستش او واجب است.

((وَ هُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ)) و او در تمامى كارهايش فرزانه است، و از مصالح تمامى بندگانش آگاهى كامل دارد.

((وَ تَبارَكَ الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما)) يعنى: بركات او هميشگى است، و همه نوع بركت و سعادتى از سوى او است، و بزرگتر از