است كه معنى چنين خواهد شد: «ما كان للرحمن ولد» يعنى: خداوند فرزندى ندارد و من اولين پرستش كننده او و اقرار كننده به اين حقيقت هستم 3- از جبائى و ديگران كه يعنى: اگر خداوند فرزندى ميداشت من اوّلين كسى بودم كه از پرستش او رويگردان ميشدم، زيرا هر كس فرزندى دارد چيزى جز يك جسم حادث نخواهد بود، و هر كس كه چنين باشد استحقاق پرستش ندارد، زيرا چنين فردى قدرت عطاى آن نعمتها را ندارد كه بوسيله آن مستوجب پرستش باشد.

4- از سفيان بن عيينه است كه حضرت ميفرمايد: همانگونه كه من اوّلين فردى نيستم كه خداوند را پرستش نموده‌ام، همچنين خداوند هم فرزند ندارد، و اين به آن مى‌ماند كه شما مى‌گويى اگر من نويسنده باشم حسابدان هم هستم، و منظورت اين است كه من نويسنده نيستم پس حسابدان هم نيستم 5- از سدى و ابى مسلم، يعنى: اگر خدا فرزندى ميداشت من اوّلين كسى بودم كه او را ميپرستيدم كه او داراى فرزندى است، ولى خدا فرزندى ندارد.

و اين مثل آنست كه انسان بگويد: اگر حكمت ايجاب ميكرد غير از خدا كسى را پرستش كنم او را ميپرستيدم، و اگر دليلى وجود داشت كه دلالت كند بر اينكه خداوند فرزندى ندارد، من نيز مى‌گفتم فرزند دارد، ولى چنين دليلى وجود ندارد، بنا بر اين آيه دلالت ميكند خدا فرزندى ندارد و اين خيال باطل است: زيرا در آيه امر محالى بر امر محال ديگرى تعليق شده است.

آن گاه خداوند خويشتن را از اين پيرايه منزّه دانسته ميفرمايد:

((سُبْحانَ رَبِّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ، رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ)) يعنى: مالك‌