دهند مينويسند، و سبب نزول اين آيه در تفسير اهل بيت (ع) ياد شده است‌[1].

((قُلْ إِنْ كانَ لِلرَّحْمنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ الْعابِدِينَ)) در معنى اين آيه اختلاف شده و پنج قول وجود دارد:

1- از مجاهد يعنى: اگر خداوند بقول شما و بخيالتان پسرى دارد، من كه اوّلين پرستش كننده خداى يكتا هستم، و هر كس خداى يكتا را بپرستد ديگر براى خدا پسرى نخواهد پذيرفت، يعنى: اگر شما چنين خيال كنيد من اوّلين فرد يكتا پرست بوده و منكر گفتار شما هستم.

2- نظر ابن عباس‌[2] و قتاده و ابن زيد آنست كه ان بمعنى ماء نافيه‌

[1] نور الثقلين ج 4 ص 615 بنقل از روضه كافى( از ابى بصير از حضرت صادق( ع) روايت شده است كه فرمودند: آيه:« ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى‌ ثَلاثَةٍ إِلَّا هُوَ رابِعُهُمْ وَ لا خَمْسَةٍ إِلَّا هُوَ سادِسُهُمْ ...-» درباره عمر و ابو بكر و عثمان و ابى عبيده جراح و عبد الرحمن بن عوف و سالم مولى حذيفه و مغيرة بن شعبه نازل شده است، هنگامى كه ميان خود نامه‌اى نوشتند، و با يكديگر عهد و پيمان بستند كه اگر محمد رفت خلافت و نبوّت هر دو را نگذاريم در ميان بنى هاشم باشد. بدنبال اين توطئه آن آيه نازل شد.

راوى گويد: گفتم: آيه‌(أَمْ أَبْرَمُوا أَمْراً فَإِنَّا مُبْرِمُونَ ...) چطور؟

فرمودند: بله اين دو آيه هم آن روز درباره آنان نازل شد)

[2] تفسير ابن عباس ص 307:( ان كان) ما كان( لِلرَّحْمنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ الْعابِدِينَ) اول المقربين بأن ليس للَّه و لد و لا شريك.