كه كافران به پدرانشان اقتداء نموده‌اند، اين معنى از فراء و حسن نقل شده است.

و بعضى گفته‌اند: يعنى تا آنان از راه و روشى كه دارند بسوى پرستش خداى بزرگ بازگشت كنند، آن گاه خداوند از نعمتهايى كه بقريش داده ياد كرده ميفرمايد:

((بَلْ مَتَّعْتُ هؤُلاءِ وَ آباءَهُمْ)) يعنى: مشركين را با ثروتهايى كه به آنان دادم، و نعمتهاى فراوان بهره‌مند ساختم، و در مكافات كفرشان عجله ننمودم‌( (حَتَّى جاءَهُمُ الْحَقُّ)) سدى گفته است حق در اينجا بمعنى قرآن است و بعضى گفته‌اند منظور از آن آياتى است كه دلالت بر راست بودن دعوت پيامبر ميكند.

((وَ رَسُولٌ مُبِينٌ)) يعنى: پيامبرى روشنگر كه حق را بيان ميكند و آن پيامبر حضرت محمد 6 است.

((وَ لَمَّا جاءَهُمُ الْحَقُّ)) يعنى: پس از آنكه قرآن برايشان آمد.

((قالُوا هذا سِحْرٌ)) گفتند: اين جادو است، و نوعى نيرنگ مخفى و باطل را بصورت حق جلوه دادن.

((وَ إِنَّا بِهِ كافِرُونَ)) و چون اين كتاب از سوى خدا است ما نسبت به آن كفر ميورزيم.

نظم آيات:

وجه ارتباط داستان حضرت ابراهيم (ع) با آيات قبلى اين بود پس از آنكه خداوند تقليدهاى كوركورانه را مذمت كرد، و پيروى از حق و دليل‌