و بعضى گفته‌اند يعنى: هيچ بشرى را نرسد كه خداوند با او تكلّم كند مگر آن گونه كه با بندگانش تكلم ميكند از فرمان بطاعت و نهى از معصيتش و هشدار دادن آنان بر اين امر با خطور در خاطره يا خواب ديدن و مانند آن كه بصورت وحى است، و اين را وحى ناميده است براى آنكه وحى در لغت بجاى اشاره و ياد آورى چيزى است بدون آنكه با لفظ نسبت به آن تصريح گردد، يا از پشت پرده و آن عبارتست از آنكه اين سخنان را از تمامى بندگانش پنهان كند مگر افرادى كه ميخواهد با آنان سخن بگويد، مانند تكلم خداوند با حضرت موسى (ع) كه از همه پنهان بود و تنها حضرت موسى (ع) مى‌شنيد، ولى در مرتبه دوّم خداوند سخنان خود را از تمامى مردم پنهان ساخت مگر از موسى (ع) و آن هفتاد نفرى كه با او بودند.

و نيز گفته ميشود كه خداوند آن محلّى را كه سخنان خود را در آن آفريده است بر آنان پنهان كرده است، بطورى كه نميدانستند از كجا اين سخنان را مى‌شنوند، زيرا سخن عرضى است كه جز در يك جسم در خارج نميتواند قوام يابد.

البته نميتوان گفت: كه خداوند از(مِنْ وَراءِ حِجابٍ) اراده فرموده است كه خداوند در پس پرده‌اى قرار ميگرفته و از پشت آن پرده با بندگانش سخن ميگفته است، زيرا حجاب و پرده جز در مورد اجسام محدود معنى ندارد، و منظور از(أَوْ يُرْسِلَ رَسُولًا).

((فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ ما يَشاءُ)) آنست كه فرشتگان خود را با كتابها و سخنانش بسوى پيامبران ميفرستد تا از طرف حضرتش آنها را به بندگانش برسانند و اين نيز نوعى كلام است كه خداوند بوسيله آن با بندگانش تكلم ميفرمايد