هم خواستى «هم» را وصف ضمير مزبور بگير، و نيز ممكن است هم را مبتدا فرض كنى.

و بر طبق قول سيبويه بايد هم فاعل فعل مقدرى باشد كه‌(هُمْ يَنْتَصِرُونَ) بر آن دلالت دارد.

معنى آيات:

آن گاه خداوند اين مردمى كه توصيفشان گذشت مورد خطاب قرار داده ميفرمايد:

((فَما أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ فَمَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا)) يعنى: آن اموالى كه بشما داده شده است بهره‌هايى از كالاى زندگى دنيا كه از آن چند روزى بهره بردارى ميكنيد و سپس خواهيد مرد، و ثروت بعد از شما بر جا خواهد ماند، يا آنكه پيش از مرگتان از بين خواهد رفت.

((وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَ أَبْقى‌)) و آنچه از ثواب و نعمتها و پاداشهايى كه خداوند بمنظور پاداش مطيعان براى آنان مهيا ساخته است از اين بهره‌هاى اندك زودگذر بهتر و باقى‌تر است.

((لِلَّذِينَ آمَنُوا وَ عَلى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ)) براى آنان كه به يگانگى خدا و آنچه كه تصديق آن واجب است ايمان آورده، و كارهاى خود را بخدا واگذارده‌اند و ميدانند كه جريان امورشان از جانب خداوند بوده و بتدبير نيكوى او انجام ميگيرد، و بدرگاه او زارى و دعا كرده، به پيشگاهش انابه ميكنند.

((وَ الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ)) جايز است كه محل الذين جرّ باشد كه عطف شده باشد بر(لِلَّذِينَ آمَنُوا) بنا بر اين معنى اينطور خواهد شد: «و ما عند اللَّه خير و ابقى للمؤمنين المتوكّلين على ربهم المجتنبين كبائر الأثم و الفواحش» يعنى: آنچه نزد خدا است بهتر و باقى‌تر است براى مؤمنين‌