نيست بطورى كه اگر آنان را سلامت دهم فاسد خواهند شد و برخى از بندگان من هستند كه چيزى جز صحت بصلاحشان نيست كه اگر بيمارشان كنم، بيمارى آنان را بفساد خواهد كشانيد، و برخى از بندگان هستند كه جز بى‌نيازى چيزى بصلاحشان نيست كه اگر فقيرشان سازم، فقر آنان را تباه ميسازد، و برخى از بندگانم جز فقر چيزى بصلاحشان نيست كه اگر آنان را بى‌نياز سازم بى‌نيازى فاسدشان سازد، و اينست كه من با آگاهى از وضع دلهاى بندگانم امور آنان را تدبير ميكنم ...)[1] حديث طولانى بود كه ما بمقدار مورد نياز خود از آن گرفتيم.

اگر بگويند: ما بسيارى از كسانى را كه داراى وسعت روزى هستند مى‌بينيم كه در روى زمين ستمگرى ميكنند؟.

خواهيم گفت: پس از آنكه اجمالا دانستيم كه خداوند امور بندگان را طبق مصالح آنان تدبير ميفرمايد، چه بسا اين افراد كسانى بوده‌اند كه چه روزى بسيار داشته باشند چه كم، بحالشان فرق نميكند، و چه بسا اگر روزى آنان را وسعت نميداد حالشان در ستمگرى از اين بدتر ميشد، و لذا روزى‌

[1] يكى از مصاديق اين موضوع را ميتوان بيمارى امام زين العابدين( ع) در واقعه كربلاء نام برد، كه اگر حضرت بيمار نميشد بميدان ميرفت و كشته ميشد، يا آنكه عاقبت يزيد دستور ميداد او را بكشند، و اين بيمارى موجب شد كه خدا بعد از امام حسين( ع) تا مدتى كه خدا خواسته است محفوظ بماند( مترجم)