«ابو حمزه ثمالى از سدى نقل كرده منظور از «اقتراف حسنه» در اين آيه دوست داشتن آل محمد 6 است.» «و از طريق صحيح از حسن بن على (ع) روايت شده كه براى مردم خطبه خواند و ضمن خطبه خود فرمود: من از آن خاندان هستم كه خداوند مودّت و دوستى آنان را بر هر مسلمانى واجب كرده ميفرمايد:(قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌، وَ مَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيها حُسْناً) بجا آوردن حسنه عبارتست از محبت ما اهل بيت»[1].

«اسماعيل بن عبد الخالق از حضرت صادق (ع) روايت ميكند كه فرمودند اين آيه درباره ما اهل بيت و اصحاب كساء نازل شده است»[2].

((إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ)) يعنى: خداوند بخشنده گناهان و شكر گزار نسبت به عبادتها است، و با بندگانش آن گونه رفتار ميكند كه كسى در مقام سپاسگزارى ديگرى باشد، مثل اينكه از عبادت بندگان به او نفعى رسيده باشد كه سپاسگزارى ميكند.

((أَمْ يَقُولُونَ افْتَرى‌ عَلَى اللَّهِ كَذِباً)) يعنى: بلكه مگويند: محمد بخدا افتراء بسته است كه از طرف خدا ادعاى رسالت ميكند[3].

[1] تفسير برهان جلد 4 صفحه 124 حديث 11. اين خطبه را حضرت پس از شهادت پدرش امير المؤمنين( ع) براى مردم ايراد فرموده‌اند، و نيز در تفاسير اهل سنّت اقتراف حسنه محبت اهل بيت معرفى شده است بتفسير كشاف و الدر المنثور رجوع كنيد.

[2] تفسير برهان جلد 4 صفحه 121 بنقل از كلينى و حميرى( ره)

[3] بلكه ميگويند اينكه محمد محبت اهل بيتش را بر ما واجب كرده از طرف خدا نبوده و خودش ساخته است و آن را بخدا نسبت داده، و شاهد اين معنى روايتى است كه مصنف قبلا از ابو حمزه ثمالى نقل كردند.