((يَسْتَعْجِلُ بِهَا الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِها)) آنها كه به قيامت ايمان ندارند چون از حال و هول آن بى‌اطلاع هستند، ترسى بخود راه نميدهند و اظهار ميدارند اين قيامت چه شد كه نيامد؟ و اصولا رسيدن ساعتى را بنام قيامت بعيد و ناشدنى مى‌پندارند.

((وَ الَّذِينَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْها)) اما آنان كه بقيامت ايمان آورده‌اند هميشه در ترس و نگرانى هستند كه مبادا قيامت يكباره فرا رسد در حالى كه آمادگى نداشته باشند.

((وَ يَعْلَمُونَ أَنَّهَا الْحَقُّ)) و ميدانند كه براستى قيامت خواهد آمد، و در آن هيچگونه تخلفى نخواهد بود.

((أَلا إِنَّ الَّذِينَ يُمارُونَ فِي السَّاعَةِ لَفِي ضَلالٍ بَعِيدٍ)) يعنى آنان كه در فرا رسيدن ساعت قيامت شك و ترديد دارند، و بصورت منكران پيرامون آن بحث و جدال مى‌نمايند از راه حق بدور بوده در گمراهى بسر ميبرند، زيرا اينان توجه نكرده‌اند تا دريابند كه همان خدايى كه در ابتداء آنان را آفريده است پس از مرگ نيز قدرت دارد آنان را دوباره برانگيزد.

((اللَّهُ لَطِيفٌ بِعِبادِهِ)) يعنى: خداوند نسبت به بندگانش مهربان و نيك رفتار و مدارا كننده است، و اين معنى از ابن عباس و عكرمه و سدى نقل شده است.

و بعضى هم گفته‌اند لطيف بمعنى آنست كه خداوند از امور پنهانى و