ناخن چهارم مى‌ايستند. پس گفت همانا من دوست داشتم دوستى اسب را از ياد پروردگارم تا پنهان شد خورشيد در حجاب. برگردانيد آن را بر من پس آغاز كرد به مسح كردن ساقها و گردنها. و هر آينه به حقيقت آزمايش كرديم سليمان را و افكنديم بر تختش جسدى را سپس بازگشت. گفت پروردگارم بيامرز مرا و ببخش براى من ملكى را كه سزاوار نباشد به احدى پس از من، همانا تو بسيار بخشنده‌اى. پس رام كرديم براى او باد را، روان مى‌شد به فرمان او به نرمى هر جا كه مى‌خواست. و ديوها را هر بنا كننده و فرو رونده در دريا. و ديگران را بسته شده در زنجيرها. اين است بخشش ما پس ببخش يا نگهدار بدون حساب. و البته براى اوست در نزد ما تقربگاهى و نكو بازگشتگاه.

شرح لغات:

صافنات- جمع (صافنه) است و آن اسبى را گويند كه بر سه پاى خود به ايستد و پاى چهارم را بر نوك پا به زمين گذارد.

جياد- جمع (جواد) است كه (واو) تبديل به (يا) شده است و آن اسب تندرو را گويند، و برخى گفته‌اند (جياد) جمع (جود) است مانند (سوط) و (سياط).

كرسى- به معنى (تخت) است.

رخاء- باد نرم و آرام را گويند.

اصفاد- جمع (صفد) است كه به معنى (زنجير) مى‌باشد.

اعراب:

حب الخير- اين كلام منصوب است چون (مفعول به) است و تقدير چنين است (اخترت حب الخير) و حرف (عن) در جمله (عن ذكر ربّى) به معنى (على) است.

«ابو على» گويد: (حبّ الخير) مفعول له براى فعلى است كه به معنى (لزمت الارض لحبّ الخير معرضا عن ذكر ربّى) مى‌باشد، پس كلمه (عن) محلا