(بَلْ لَمَّا يَذُوقُوا عَذابِ‌) (بلكه هنوز نچشيده‌اند عذاب مرا) و اين سخن، هشدارى است بر ايشان، و مقصود اين است كه ايشان به زودى عذاب مرا خواهند چشيد.

سپس خداوند از انكار نبوت ايشان پاسخ گفته و مى‌فرمايد:

(أَمْ عِنْدَهُمْ خَزائِنُ رَحْمَةِ رَبِّكَ‌) (يا نزد ايشان است خزينه‌هاى رحمت پروردگارت) يعنى آيا كليدهاى نبوت و رسالت مگر به دست ايشان است تا هر جا كه بخواهند بگذارند؟!، يعنى نبوت به دست ايشان نبوده بلكه به دست خداوند است كه:

(الْعَزِيزِ) (عزيز) است در ملكش‌( الْوَهَّابِ‌) (بخشاينده) است، يعنى بخششها و عطاياى او زياد بوده و طبق مصالح، به هر كه بخواهد مى‌دهد، و از بندگانش هر كه را بخواهد به پيامبرى انتخاب مى‌كند. و اين، مانند قول خداوند است كه مى‌فرمايد:( (وَ لَقَدِ اخْتَرْناهُمْ عَلى‌ عِلْمٍ عَلَى الْعالَمِينَ))، «و همانا به حقيقت برگزيديم ايشان را با علمى بر جهانيان- دخان- 32».

(أَمْ لَهُمْ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما) (يا بر ايشان است ملك آسمانها و زمين و ميان آن دو) تا مهيا شده و خداوند را از مرادش مانع شوند!.

(فَلْيَرْتَقُوا) (پس بالا روند) يعنى اگر چنين ادعايى دارند پس بالا بروند.

(فِي الْأَسْبابِ‌) (در اسباب) يعنى در درهاى آسمان و راههاى آن. از «مجاهد و قتاده».

برخى گفته‌اند: مراد از اسباب حيله‌ها مى‌باشد، يعنى در اسباب رسيدن به آسمانها حيله كنند تا وحى را بياورند و آن كه مى‌خواهند براى آن.

انتخاب كنند

.