هستى! پيش تو آمديم تا ميان ما و پسر برادرت قضاوت كنى چه اين كه او به خدايان ما ناسزا گفته و مقاصد ما را به باد مسخره گرفته است، پس «ابو طالب» حضرت محمد 6 را طلبيد و گفت اى پسر برادرم! اين مردم از تو پرسش مى‌كنند، محمد 6 گفت چه مى‌گويند؟ قريش گفتند تو ما را و خدايان ما را رها كن و ما هم تو و خدايت را رها مى‌كنيم! حضرت رسول 6 فرمود: آيا يك كلمه مى‌بخشيد و مى‌گوئيد كه مالك عرب و عجم گرديد؟ گفتند ما ده برابر آن كلمه را به تو مى‌دهيم! حضرت فرمود: بگوئيد (لا اله الا اللَّه) چون قريش اين سخن را شنيدند همگى برخاسته و گفتند: آيا قرار مى‌دهد خدايان ما را يك خدا؟! پس بدين مناسبت اين آيات نازل شد.

روايت شده كه پيغمبر پس از اطلاع از گفتار قريش گفت اى عمو! اگر خورشيد در دست راست من قرار داده شود و ماه در دست چپ من، هرگز سخن خود را ترك نمى‌كنم يا آن را نافذ ساخته و يا كشته شوم! «ابو طالب» گفت: برو به تعقيب كار خود هرگز تو را تنها نخواهم گذاشت.

تفسير:

(ص‌)- در لفظ 6 اختلاف شده برخى گفته‌اند اين لفظ نام سوره است و اقوال ديگرى نيز وجود دارد كه ما در اول سوره «بقره» ياد آور شديم.

«ابن عباس» گويد: لفظ 6 يكى از نامهاى خداوند است كه به آن سوگند خورده است و اين نظر از «امام صادق (ع)» نيز روايت شده است.

«ضحاك» گويد: لفظ 6 به معنى (صدق) مى‌باشد.

«قتاده» گويد: لفظ 6 يكى از نامهاى قرآن است بنا بر اين جايز است كه محلا منصوب باشد چون با حذف حرف قسم- منصوب به (نزع خافض) خواهد بود. و نيز جايز است كه مرفوع باشد به اين كه خبر بوده و مبتداء محذوف بوده كه (هذه) باشد و اين نظر كسى است كه 6 را نام قرآن مى‌داند.