مقصود اين است چگونه خداوند چيز پست را بر چيز برتر بر مى‌گزيند در حالى كه او مالك حكيم است.

سپس خداوند آنان را نكوهش كرده و مى‌فرمايد:

(ما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ‌) (پس گفت چيست شما را چگونه حكم مى‌كنيد كه دختران را براى خدا و پسران را براى خود مى‌پسنديد.

(أَ فَلا تَذَكَّرُونَ‌) (آيا ياد آور نمى‌شويد) يعنى آيا پند نمى‌گيريد كه از اين سخن دست بكشيد؟.

(أَمْ لَكُمْ سُلْطانٌ مُبِينٌ‌) (يا براى شما دليل آشكارى است) يعنى حجت بيّنى بر آنچه كه مى‌گوئيد و ادعا مى‌كنيد. و همه اين سخنان استفهام انكارى مى‌باشد.

(فَأْتُوا بِكِتابِكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌) (پس بياوريد كتابتان را اگر راستگويان هستيد) يعنى اگر راست مى‌گوئيد آن چه را كه ادعا داريد بياوريد كتابى را كه حجتى براى شما در آن باشد و مراد اين است كه دليلى از طريق عقل ارائه دهيد نه از جهت سمع.

(وَ جَعَلُوا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَباً) (و قرار دادند ميان او و ميان پريان نسبى) در معنى اين جمله اختلاف شده كه اكنون توجه مى‌كنيد:

1- مراد از جمله فوق قول زنادقه و ملحدان است كه خداوند و پريان با هم برادرند و خداوند خير و حيوانات مفيد را آفريده. و شيطان تاريكى و پليدى و حيوانات مضر را آفريده است و اين قول «كلبى» و «عطيه» است.

2- مراد قول مشركان است كه فرشتگان دختران خداوند هستند و به (جن) و پرى ناميده شده‌اند چون از ديده‌ها مستور و ناپيدا مى‌باشند.

و اين قول «مجاهد» و «قتاده» و «جبائى» است.

3- مراد اين است كه خداوند با پريان خويشى كرده و فرشتگان حادث شده‌اند، منزه و دور است خداوند از اين سخن!