به معنى اجابت قرار داده است تا تجانس در لفظ رعايت شود.

(إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِي‌) (همانا آنان كه تكبر مى‌كنند از عبادت من) و از دعاى من‌( سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِينَ‌) (بزودى داخل دوزخ شوند سرافكندگان) يعنى خوار و ذليل باشند.

در اين آيه دلالت بر عظمت قدر دعا در نزد خداوند و فضيلت انقطاع بسوى خداوند شده است‌

حديث:

«معاوية بن عمار» گويد به حضرت صادق (ع) عرض كردم: فدايت شوم چه مى‌فرمايى درباره دو مرد كه داخل مسجد مى‌شوند، يكى نمازش زيادتر و ديگرى دعايش زيادتر است، كدام يك از آن دو افضل هستند؟ حضرت فرمود كار هر دو نيكوست، گفتم فهميدم ولى مى‌پرسم كدام يك افضل هستند؟ فرمود:

آنكه نيايش و دعايش بيشتر است! آيا نشنيده‌اى قول خداوند را كه مى‌گويد:

((ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ ...)) و فرمود: دعا عبادت بزرگ است.

«زراره» از حضرت باقر (ع) روايت كرده كه فرمود درباره اين آيه كه:

بهترين عبادت عبارت از دعا مى‌باشد.

«حنان بن سدير» از پدرش روايت كرده كه به «امام باقر» (ع) گفتم كدام يك از عبادتها بهتر است؟ فرمود: هيچ چيزى نزد خداوند بهتر از اين نيست كه سؤال شود و طلب گردد از آن چه پيش اوست و كسى دشمن‌تر به خدا نيست از كسى كه از عبادت خداوند تكبر كرده و از آن چه نزد خداست سؤال نكند.