عبادت خود دعوت كرده و در آخرت هم مردم از آنها بيزارى مى‌جويند( وَ أَنَّ مَرَدَّنا إِلَى اللَّهِ‌) (و همانا بازگشت ما بسوى خداوند است) يعنى واجب است كه بازگشت و مصير ما به سوى خداوند باشد، پس هر كسى به آنچه مستحق است مجازات مى‌شود.

(وَ أَنَّ الْمُسْرِفِينَ‌) (و همانا مسرفان) يعنى لازم شده بر مسرفان آنان كه به جهت شرك ورزيدن و ريختن خون ناحق، بر خود اسراف كردند.

(هُمْ أَصْحابُ النَّارِ) (ايشانند اصحاب آتش) كه ملازم آتشند.

سپس از رهگذر وعظ و ترساندن مى‌گويد:

(فَسَتَذْكُرُونَ‌) (پس به زودى به ياد آوريد) درست بودن‌( ما أَقُولُ لَكُمْ‌) (آنچه را كه من مى‌گويم) زمانى كه در روز قيامت به آتش در- آئيد. و گفته شده: پس زود باشد بياد آوريد هنگامى كه عذاب نازل شود آنچه را كه از پند و نصيحت براى شما گفتم.

(وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ‌) (و واگذار مى‌كنم امر خود را به خداوند) يعنى كار خود را تسليم خدا كرده و بر او توكل نموده و به لطفش اعتماد مى‌كنم. و (امر) اسم جنس مى‌باشد.

(إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ) (همانا خداوند بيناست به بندگان) يعنى به احوال ايشان آنچه كه از اطاعت و معصيت انجام مى‌دهند عالم است و با سخن فوق ايمان خود را ظاهر مى‌كند.

(فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا) (پس نگهداردش خداوند از بديهاى آنچه كه نيرنگ كردند) «قتاده» گويد: خداوند از زشتى نيرنگ ايشان، او را نگهداشته و نجات داده و عده‌اى گويند: فرعونيان تصميم به قتل او گرفته بودند و او به كوه فرار كرد، پس فرعون دو نفر را به دنبال او فرستاد چون آنها وى را ديدند مشاهده كردند كه وى ايستاده و نماز مى‌خواند و حيوانات وحشى به دور او صف كشيده‌اند،