سزاوار نيست به كسى از اهل بهشت كه داخل بهشت شود و به كسى از اهل دوزخ كه داخل دوزخ شود و در نزد او مظلمه‌اى باشد مگر آن كه از او قصاص كنم سپس اين آيه را تلاوت كرد:

(لا ظُلْمَ الْيَوْمَ‌) (ستمى نيست امروز) يعنى كسى براى كسى ستمى نكند و از ثواب كسى ناقص نشده و در عقاب كسى افزوده نگردد.

(إِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسابِ‌) (همانا خداوند زود حساب است) و محاسبه از كسى، او را از محاسبه ديگرى باز نمى‌دارد

: نظم:

نظم در آيات گذشته بدين قرار است كه خداوند( (رَبَّنا أَمَتَّنَا اثْنَتَيْنِ وَ ...)) را به ما قبل خود كه شرح حال كافران درباره انكار قيامت است متصل ساخته و به ذكر حال ايشان كه به اين حقيقت اعتراف مى‌كنند مى‌پردازد. و نيز خداوند پس از ذكر اين كه كافران بر خود خشم مى‌كنند به خاطر سنگينى آنچه بر ايشان نازل مى‌شود و پس از آن سؤال از بازگشتن به دنيا را از قول ايشان نقل كرده است. و وجه اين كه خداوند اين سخن‌( (فَاعْتَرَفْنا بِذُنُوبِنا)) را به ما قبل خود كه اقرار به صفت پروردگار مى‌باشد متصل و پيوسته كرده اين است كه گويا كافران مى‌گويند: ما اعتراف كرديم به تو اى پروردگار ما، پس تو ميراندى ما را، و زنده كردى ما را با اين حال اعتراف مى‌كنيم به گناهان خود.

و اين جمله‌( (هُوَ الَّذِي يُرِيكُمْ آياتِهِ)) به جمله‌( (الْعَلِيِّ الْكَبِيرِ)) متصل شده تا معلوم شود كه ارائه آيات نيز از صفات خدا بوده و كيست كه داراى اين صفات باشد؟.

جمله‌( (رَفِيعُ الدَّرَجاتِ)) را خداوند به جمله‌( (هُوَ الَّذِي يُرِيكُمْ آياتِهِ)) پيوسته گردانيده تا به صفات خود عطف كرده و بگويد (و نيز خداوند رفيع الدرجات است). و برخى گفته‌اند: چون خداوند حال هر دو گروه از مؤمن و كافر را بيان كرد به ذكر درجات پرداخت‌

.