(وَ كَذلِكَ‌) (و بدين سان) يعنى چنان كه براى اقوام گذشته شكنجه و عقاب سزاوار شد( حَقَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ‌) (راست آمد كلمه پروردگارت) كه عذاب باشد( عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا) (بر آنان كه كافر شدند) از قوم تو آنان كه اصرار بر كفرشان ورزيدند( أَنَّهُمْ‌) (كه ايشان) يعنى براى اينكه ايشان، يا به اين كه ايشان‌( أَصْحابُ النَّارِ) (اصحاب آتشند) سپس خداوند خبر مى‌دهد از حال مؤمنان و اين كه فرشتگان استغفار مى‌كنند بر ايشان و داراى مقام بزرگى نزد خداوند مى‌باشند، پس حال آنان بر خلاف حال كافران خواهد بود كه گفته شد، پس خداوند فرمود:

(الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ‌) (آنان كه حمل مى‌كنند عرش را) به خاطر اين كه خدا را عبادت كرده و دستور او را فرمان برند( وَ مَنْ حَوْلَهُ‌) (و آن كه گرد آن است) منظور فرشتگانى هستند كه دور عرش طواف مى‌كنند و آنان (كرّوبيان) و بزرگان فرشتگان هستند.

(يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ‌) (تسبيح مى‌گويند به سپاس پروردگارشان) يعنى تنزيه مى‌كنند خدا را از آن چه كه اين اهل جدال وصف مى‌كنند و گفته شده كه، تسبيح مى‌كنند به تسبيح معهود و سپاسگزارى مى‌كنند بر نعمتهاى خداوند( وَ يُؤْمِنُونَ بِهِ‌) (و ايمان مى‌آورند به او) يعنى خداوند را تصديق كرده و به يگانگى او اعتراف مى‌كنند.

(وَ يَسْتَغْفِرُونَ‌) (و طلب آمرزش مى‌كنند) يعنى از خدا درخواست مغفرت مى‌كنند( لِلَّذِينَ آمَنُوا) (بر آنان كه ايمان آوردند) از اهل زمين يعنى آنان كه يگانگى خدا را تصديق كرده و به خدايى خداوند و آنچه به آن اعتراف لازم است اقرار