سزاوار نباشد عذاب نمى‌شود.

(وَ وُفِّيَتْ كُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ‌) (و تمام داده شود به هر كسى آن چه عمل كرده است) يعنى داده شود به هر كسى كه عمل به واجبات كرده پاداش آن چه عمل كرده است و اين وفاء، كاملا و بدون نقصان انجام مى‌شود.

(وَ هُوَ أَعْلَمُ بِما يَفْعَلُونَ‌) (و او داناتر است به آنچه انجام مى‌دهند) يعنى خداوند داناتر از همه است به آن چه كه از طاعت و معصيت او، مردم انجام مى‌دهند، و ملائكه را به خاطر داشتن احتياج به ايشان امر نكرده است كه اعمال مردم را بنويسند بلكه ايشان را امر به نوشتن اعمال مردم كرده كه تأكيد زيادى شده و ايشان بدانند كه مجازات مى‌شوند به حسب آنچه عمل كردند

. نظم:

در آيه اول از آيات گذشته خداوند متعال اين جمله را( (وَ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ))، «قدر نگذاشتند خداى را به حق قدرش» يعنى خدا را به حق و سزاوار بزرگى و عظمتش، تعظيم نكردند، با جمله‌( (وَ الْأَرْضُ جَمِيعاً قَبْضَتُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ))، «زمين در روز قيامت در قبضه اوست» پيوسته و متصل كرده است و بيان مى‌كند:

خداوند با اين كه بر تمام آسمانها و زمين قدرت دارد ولى كافران با خدا ديگران را نيز عبادت و پرستش كردند.