و هر كه از جبارى اطاعت كند او را عبادت كرده است. و سپس خداوند پيامبر خود را خطاب كرده و مى‌گويد:

(فَبَشِّرْ) (پس بشارت بده) اى محمد 6( عِبادِ) (بندگانم را) كه كسره به جاى (ياء) تكلم قرار گرفته است.

(الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ‌) (آنان را كه مى‌شنوند گفتار را و پيروى مى‌كنند از نكوتر آن) يعنى آنچه كه به قبول و عمل بهتر بوده و رساننده- تر به حق باشد و «سدى» گفته: پيروى مى‌كنند از نيكوترين دستورى كه به آنان شده و به آن عمل مى‌كنند.

روايت شده از «ابو درداء» كه گفت: اگر سه چيز نبود خوش نداشتم كه يك روز زندگى كنم، تشنگى در روزهاى گرم و سجده در نيمه‌هاى شب و مجالست با مردمى كه سخن‌هاى زيبا را انتخاب مى‌كنند آن چنان كه خرماهاى خوب را مردم جدا و انتخاب مى‌كنند.

«زجاج» گويد: مى‌شنوند قرآن و غير آن را و فقط از قرآن پيروى ميكنند.

و نيز چنين تفسير شده كه: مى‌شنوند دستورها و برنامه‌هايى كه در قرآن و سنت وجود دارد و پيروى و عمل مى‌كنند به آن چه كه بهتر است زيرا كه ثوابش بيشتر است، به اين كه به يكى از دو دستورى كه افضل است عمل مى‌كنند چنان كه قصاص حق بوده ولى عفو از آن بهتر است و به آن عمل مى‌كنند.

(أُولئِكَ الَّذِينَ هَداهُمُ اللَّهُ‌) (آنان كسانى هستند كه خداوند هدايتشان كرده است) يعنى آنان كه وصف شدند كسانى هستند كه مورد هدايت خداوندت قرار گرفته و بسوى حق هدايت شده‌اند.

(وَ أُولئِكَ هُمْ أُولُوا الْأَلْبابِ‌) (و ايشان همانانند صاحبان خرد) كه از خردهاى خود استفاده مى‌كنند.

«عبد الرحمن بن زيد» گويد: اين آيه‌( (وَ الَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ)) و دو آيه بعد از آن درباره سه نفر نازل شده است كه در جاهليت مى‌گفتند (لا اله الا اللَّه) و آنان عبارتند از «زيد بن عمرو بن نفيل» و «ابو ذر غفارى» و «سلمان‌