براى افراد پائين‌تر، بالا و سايبان حساب مى‌شود چه اين كه دوزخ داراى طبقات و دركه‌هايى مى‌باشد كه اهل دوزخ در آن طبقات قرار مى‌گيرند. و نيز گفته‌اند: علت در بكار بردن سايبان‌ها در دوزخ و قطعه‌هاى آتش مجازاً و بر سبيل توسعه در لفظ مى‌باشد چه اين كه در مقابل آنان، اهل بهشت هستند كه داراى سايبانها و طبقات مختلف مى‌باشند، و مراد اين است كه آتش محيط به ايشان است.

(ذلِكَ يُخَوِّفُ اللَّهُ بِهِ عِبادَهُ‌) (اين است كه مى‌ترساند خداوند به آن بندگانش را) يعنى اين عذابى را كه وصف كرده ميترساند خداوند به آن بندگانش را، تا بايشان رحمت كرده، آنان بواسطه امتثال اوامر خدا از آن عذاب دور بمانند، سپس خداوند بندگان خود را امر به پرهيز كرده و مى‌فرمايد:

(يا عِبادِ فَاتَّقُونِ‌) (اى بندگان من بپرهيزيد) كه شما را هشدار داده و حجت را بر شما تمام كردم، و اين كه لفظ (ياء) در دو كلمه ياد شده حذف شده است به خاطر دلالت كسره بر آن مى‌باشد.

(وَ الَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ‌) (و آنان كه اجتناب كردند از طاغوت) يعنى از بتها و شيطان. و برخى گفته‌اند مقصود از (طاغوت) هر فردى مى‌باشد كه دعوت به عبادت غير خدا بكند، و (تاء) در آخر اين كلمه كه علامت تأنيث است به مناسبت جماعت مى‌باشد، در قرائت «حسن» اين كلمه به صورت «طواغيت» آمده است.

(أَنْ يَعْبُدُوها) (اين كه عبادت كنند آن را) كه از عبادت او اجتناب كردند.

(وَ أَنابُوا إِلَى اللَّهِ‌) (و باز گرديدند بسوى خداوند) يعنى توبه كرده و آنچه قبلًا در دل داشتند كندند.

(لَهُمُ الْبُشْرى‌) (بر ايشان است مژدگانى) يعنى بشارت، كه آن عبارت است از خبر دادن به چيزى كه موجب شادى و ظهور خوشى در چهره‌ها مى‌گردد.

«ابو بصير» از امام صادق (ع) نقل كرده كه فرمود: شما مژده داده شدگانيد