(وَ يَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ‌) (و اميدوار رحمت پروردگارش است) يعنى مردد ميان خوف و رجاء، و ترس و اميد است و بر يك حال نيست و اين دو فرد كه عبادت كننده و كافر باشد مساوى نيستند، چه اينكه خدا مى‌گويد:

(قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ‌) (بگو آيا مساوى است آنان كه مى‌دانند و آنان كه نمى‌دانند) يعنى يكسان نيستند آنان كه مى‌دانند آن چه را از وعده كه خدا داده و با آنان كه اين را نمى‌دانند.

(إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ‌) (همانا پند گيرند صاحبان خرد).

«امام صادق» (ع) فرمود: آنان كه مى‌دانند ما هستيم و آنان كه نميدانند دشمنان ما هستند و صاحبان خرد شيعيان ما هستند.

(قُلْ‌) (بگو) اى محمّد 6 بر ايشان.

(يا عِبادِ الَّذِينَ آمَنُوا) (اى بندگان من كه ايمان آورديد) و توحيد خداوند را تصديق كرديد.

(اتَّقُوا رَبَّكُمْ‌) (بپرهيزيد از پروردگارتان) يعنى از شكنجه پروردگارتان به اينكه از نافرمانى او اجتناب كنيد، در اينجا خداوند سخن را تمام كرده و ميگويد:

(لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا) (بر آنان كه نيكى كردند) يعنى اعمال نيكو را انجام داده و به ديگران نيكى كردند.

(فِي هذِهِ الدُّنْيا حَسَنَةٌ) (در اين دنيا حسنه‌اى است) يعنى بر ايشان در اين دنيا ستايش نيكو و ذكر جميل و صحت و سلامت مى‌باشد. و اين نظر «سدى» مى‌باشد. و يا مقصود اين چنين است: براى آنان كه در اين دنيا عمل خود را نيكو گردانيدند در آخرت حسنه خواهد بود كه آن، جاويد ماندن در بهشت باشد.

(وَ أَرْضُ اللَّهِ واسِعَةٌ) (و زمين خدا وسيع است)، «ابن عباس» گويد: اين سخن تشويق و تحريك به هجرت كردن از مكه مى‌باشد. يعنى بر ايشان هيچ بهانه‌اى در ترك طاعت خداوند نيست كه اگر در يك زمينى نتوانستند ميتوانند