بر خداوند مى‌كند. پس (من) بر هر فرد تميز دهنده و (ما) بر هر چيزى گويند.

(وَ جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً) (و قرار داد براى خداوند همتايانى) يعنى براى او همتايانى را نشان كرد در توجه دادن عبادت به سوى آنها از اصنام و بتها.

(لِيُضِلَ‌) (تا گمراه كند) مردم را.

(عَنْ سَبِيلِهِ‌) (از راه او) يعنى از دين او. يا چنين معنى كنيم كه: تا گمراه شد خودش از راه خدا. و در اينصورت لفظ لام به معنى (لام عاقبت) خواهد بود. يعنى ايشان نمى‌خواستند كه چنين شود ولى عاقبت كارشان جبراً چنين مى‌بايست بگردد.

(قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلًا) (بگو بهرمند باش به كفرت اندكى)، اين كلام در ظاهر بصورت امر بوده ولى داراى معنى خبرى مى‌باشد، مانند اينكه گفته مى‌شود: (اگر حيا نمى‌كنى پس بكن هر چه مى‌خواهى)، و مقصود اين است كه مدت بهرمندى او با كفر خود در دنيا اندك و نابود شدنى خواهد بود.

(إِنَّكَ مِنْ أَصْحابِ النَّارِ) (كه تو از اصحاب آتشى) كه همواره در آن عذاب خواهى شد.

(أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ‌) (آيا آنكه قنوت كننده است). «ابن عباس» گويد: آيا آن كه ياد كرديم بهتر است يا آنكه همواره در فرمانبرى خداوند است. كه نظر «سدى» نيز مى‌باشد، و نيز گفته‌اند: آنكه بر قرائت قرآن و نماز شب قيام ميكند بهتر است؟، و اين نظر «ابن عمر» است.

امام باقر 7 فرمود: منظور كسى است كه نماز شب مى‌خواند.

(آناءَ اللَّيْلِ‌) (لحظه‌هاى شب) يعنى ساعات شب.

(ساجِداً وَ قائِماً) (سجده كننده و بپا ايستنده است) كه گاهى در نماز سجده كرده و گاهى قيام مى‌كند.

(يَحْذَرُ الْآخِرَةَ) (مى‌ترسد از آخرت) يعنى از عذاب آخرت.