(ليقربونا قربى) پس مقصود اين است كه (ما نعبدهم الا ليقربونا)

تفسير:

خداوند سبحان شأن قرآن را بزرگ شمرده و مكلفان و مردم را به بر پا داشتن معارف آن و پيروى از دستورات و نواحى آن تشويق و تحريص كرده و مى‌فرمايد:

(تَنْزِيلُ الْكِتابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِيزِ) (فرو فرستادن اين كتاب است از خداوند عزيز) كه متعالى و برتر از شبيه و مثال است.

(الْحَكِيمِ‌) (حكيم) در كردار و گفتار است، خداوند خود را به عزت ستوده است تا از مخالفت كتابش هشدار دهد و به حكمت ستوده است تا اعلان كند كه كتابش را حفظ كرده تا بدون تغيير به دست مكلفان برسد.

(إِنَّا أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِ‌) (ما نازل كرديم بر تو كتاب را به حق) يعنى آن را بدون غرض و باطل فرو نفرستاده‌ايم، و يا آن را به امر حق يعنى به دين درست نازل كرده‌ايم.

(فَاعْبُدِ اللَّهَ‌) (پس پرستش كن خداوند را) يعنى با عبادت خود تنها متوجه خدا شو.

(مُخْلِصاً لَهُ الدِّينَ‌) (خالص كننده براى او دين را) از شريك گرداندن بتها و صنم‌ها. اخلاص، قرار دادن بنده است عمل خود را براى آفريدگارش كه اين كار را براى دنيا انجام نمى‌دهد.

(أَلا لِلَّهِ الدِّينُ الْخالِصُ‌) (آگاه باش دين خالص براى خداوند است).

خالص چيزى باشد كه آميخته به ريا و شهرت و وجهى از وجوه دنيا نباشد و دين خالص عبارت از اسلام است. و اين قول «حسن» است، و «قتاده» گفته: دين خالص عبارت از شهادت (ان لا اله الا اللَّه) است، و گفته شده كه دين خالص عبارت است از: اعتقاد واجب در توحيد و عدل و نبوت و شرايع و اقرار به آنها و عمل به موجبشان و برائت از هر دينى كه غير از آن باشد و اين تفصيل قولِ‌