پس چون خداوند آدم را به اين حالت تكريم و احترام كرد به فرشتگان گفت:( فَقَعُوا لَهُ ساجِدِينَ‌) (پس به روى افتيد براى او سجده كنندگان).

و چون خداوند به وعده خود درباره خلقت آدم عمل كرد.

(فَسَجَدَ الْمَلائِكَةُ كُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ‌) (پس فرشتگان سجده كردند همگى) و در مقابل آدم كرنش كردند.

(إِلَّا إِبْلِيسَ اسْتَكْبَرَ وَ كانَ مِنَ الْكافِرِينَ‌) (مگر ابليس كه كبر ورزيد و بود از كافران) كه تفسير اين آيه در سوره بقره گفته شده است.

(قالَ يا إِبْلِيسُ ما مَنَعَكَ أَنْ تَسْجُدَ لِما خَلَقْتُ بِيَدَيَ‌) (گفت اى ابليس چه مانع شد تو را كه سجده نكنى بر آنچه خلق كردم به دو دستم) در اينجا پرسش به صورت نكوهش بوده و براى اين مى‌باشد كه فرشتگان بدانند كه ابليس هيچ عذر و بهانه‌اى براى سجده كردن نداشت.

و معنى اين جمله (آفريدم آن را به دو دستم) اين است كه خلق آن را خودم به عهده گرفتم بدون واسطه‌اى كه در كار باشد، و اين سخن «جبائى» است، و «مجاهد» گويد: بكار بردن لفظ (دو دستم) براى نسبت خلقت آدم به خود خداوند مى‌باشد، مانند اين آيه‌( (أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنا لَهُمْ مِمَّا عَمِلَتْ أَيْدِينا أَنْعاماً))، «آيا نديدند كه آفريديم براى ايشان از آن چه دستهامان انجام داده بود چهار پايانى- يس 70» «ابى مسلم» گويد: در اين آيه منظور از دو دست، توانايى و قدرت مى- باشد.

(أَسْتَكْبَرْتَ أَمْ كُنْتَ مِنَ الْعالِينَ‌) (آيا تكبر كردى يا بودى از برتران) يعنى آيا خود را بالاتر از قدر و اندازه خود بردى و بالاتر از آن قرار دادى كه امر مرا فرمان برى يا اين كه بودى از آنان كه قدرشان بالاتر از اين است كه سجده كنند پس خود را برتر دانستى؟!