سجده كنندگان. پس سجده كردند همه فرشتگان همگى. مگر ابليس كه كبر ورزيد و بود از كافران. گفت اى ابليس چه چيز بازداشت تو را اين كه سجده كنى بر آنچه كه آفريدم او را به دو دست خود، تكبر كردى يا بودى از برتران.

گفت من بهتر از او بودم، مرا از آتش آفريدى و او را از گل آفريدى. گفت بيرون رو از آن، كه همانا تو رانده شده‌اى، و همانا بر تو باد لعنت من تا روز جزاء.

گفت پروردگارا مهلت بده مرا تا روزى كه بر انگيخته شوند. گفت بدرستى كه تو از مهلت داده شدگانى. تا روز وقت معلوم. گفت پس به عزت تو سوگند كه همگى آنان را گمراه مى‌كنم. مگر بندگان تو را از ايشان كه خالص شدگانند.

تفسير:

و اكنون خداوند به گفتگوى فرشتگان كه درباره آدم بود پرداخته و مى- فرمايد:

(إِذْ قالَ رَبُّكَ لِلْمَلائِكَةِ) (هنگامى كه پروردگارت به فرشتگان گفت) ظاهرا لفظ (اذ) متعلق به فعل (يختصمون) مى‌باشد اگر چه ميان آن دو فاصله افتاده است.

(إِنِّي خالِقٌ بَشَراً مِنْ طِينٍ‌) (همانا من آفريننده‌ام بشرى را از گل) كه «آدم» باشد.

(فَإِذا سَوَّيْتُهُ‌) (پس چون درست كردمش) يعنى زمانى كه آفرينش اين بشر را درست و كامل كرده و اعضا و صورت او را تمام كردم.

(وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي‌) (و دميدم در آن از روح خودم يعنى او را زنده كرده و به او جان بخشيدم.

و اين كه خداوند روح را به خود نسبت داده به اين جهت است كه آن را تكريم و تشريف كرده باشد. و معنى‌( (نَفَخْتُ فِيهِ)) اين است: يعنى خود به تنهايى بدون اسباب اين كار را به عهده گرفتم مانند ولادت و زادنى كه مؤدى به اين باشد.