(وَ اللَّهُ خَلَقَكُمْ‌)- اين جمله نيز حال و محلا منصوب است از جمله (ا تعبدون) و تقدير چنين است (أ تعبدون ما تنحتون مخلوقين)( هَبْ لِي‌)- مفعول له اين كلمه عبارت از كلمه محذوف (ولدا) مى‌باشد.

«فرازى از سرگذشت ابراهيم»

تفسير:

سپس خداوند داستان «ابراهيم» (ع) را به سرگذشت «نوح» (ع) متصل ساخته و فرمود:

(وَ إِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْراهِيمَ‌) (و همانا از شيعيان اوست ابراهيم) يعنى يكى از شيعيان «نوح» حضرت «ابراهيم» است به اين معنى كه ابراهيم در توحيد و عدل و تبعيت از حق بر روش و سنت نوح مى‌باشد و اين سخن «مجاهد» است.

و برخى گفته‌اند: و از شيعيان «محمد» 6 ابراهيم بود، كه خداوند مى‌گويد:( (وَ آيَةٌ لَهُمْ أَنَّا حَمَلْنا ذُرِّيَّتَهُمْ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ))، «و آيتى است بر ايشان كه سوار كرديم ذريت ايشان را در كشتى انباشته- يس- 41».

يعنى فرزندان آن را كه پدر ايشان بود، پس در اينجا اهل كشتى را كه از نظر زمان جلوتر بوده‌اند در رديف ذريه و فرزندان ايشان قرار داده است، پس در آيه مورد بحث نيز اگر چه ابراهيم جلوتر از «محمد» بوده ولى در رديف شيعيان او قرار گرفته است و اين سخن «فراء» است.

(إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ‌) (زمانى كه آمد پروردگارش را با قلبى سالم) يعنى آمد بسوى پروردگارش زمانى كه خدا را تصديق كرده و ايمان آورده بود به خدا با دلى كه از شرك خدا خالص بوده و از معاصى و نيرنگ و تزوير دورى مى‌كرد و بدين روش زندگى كرده و جان سپرد.

«امام صادق» (ع) فرمود: منظور از قلب سليم دلى است كه به غير از خداوند به هيچ چيزى نپيوندد.