«حسن» گويد: اسبانى از دريا خارج شده كه داراى بال بودند و «سليمان» مشغول نماز بود كه نماز اوّل را تمام كرده و اسبان بر او عرضه شد و او مشغول سان ديدن بود كه خورشيد غروب كرد.

(فَقالَ إِنِّي أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّي‌) (پس گفت همانا دوست داشتم دوستى اسب را از ذكر پروردگارم) يعنى دوستى اسبان را بر ذكر خداوند برگزيدم.

«فراء» گويد: هر كسى كه چيزى را دوست داشته باشد آن را برگزيده و انتخاب كرده است.

«ابن مسعود»، (حب الخيل) قرائت كرده است.

رسول خدا 6، (زيد الخيل) را (زيد الخير) ناميده است و نيز فرمود: (الخير معقود بنواصى الخيل)، «خير و نيكى در پيشانى‌هاى اسبان بسته شده است».

و برخى (حب الخير) را به معنى حبّ مال گفته‌اند. و اين قول «سعيد ابن جبير» است، و از نظر قرآن، خيل بمعنى مال و خير به معنى مال زياد ميباشد گفته شده: كه اسبان، «سليمان» را از نماز عصر باز داشته و مشغول كرد تا وقت آن سپرى شد. و اين قول از «على» (ع) و «قتاده» و «سدى» مى‌باشد.

و در روايات اصحاب ما آمده است كه اوّل وقت نماز سپرى شده بود.

«جبائى» گويد: آن چه از سليمان ترك شد نماز واجب نبوده بلكه نماز مستحبى بوده است كه در آخر روز انجام مى‌داد چون مشغول به سان ديدن از اسبها شده بود.

و برخى از مفسران گفته‌اند: مراد از (ذكر رب) «تورات» مى‌باشد و مقصود اين است كه: من دوست داشتم اسبها را از كتاب خداوند، هم چنان كه (خيل) در كتاب ما ممدوح است در كتابهاى آسمانى گذشته نيز پسنديده بوده‌