فرار از لشگر رسول خدا 6 بود.

((وَ يَسْتَأْذِنُ فَرِيقٌ مِنْهُمُ النَّبِيَ‌) 6 و گروهى از ايشان از پيامبر 6 اجازه ميگيرند در برگشتن بمدينه و ايشان بنو حارثه، و بنو سلمه بودند.

((يَقُولُونَ إِنَّ بُيُوتَنا عَوْرَةٌ)) ميگويند كه منازل ما حفاظى ندارد.

ابن عباس و مجاهد گويند: يعنى منازل ما محفوظ نيست چون ديوار ندارد.

حسن گويد: يعنى خانه‌هاى ما خالى از مردان است ما از دزدها ميترسيم.

قتاده گويد: گفتند منازل ما در طرف دشمن قرار دارد و ما ايمن بر خانواده خود نيستيم، پس خداوند ايشان را تكذيب نموده و فرمود:

(وَ ما هِيَ بِعَوْرَةٍ) و آن باز و بى حصار و ديوار نيست، امام صادق 7 فرمود: بلكه آنها بلند پايه و بنا و محصور و محكم است.

(إِنْ يُرِيدُونَ إِلَّا فِراراً) قصد نكردند از اين بهانه مگر فرار از جنگ و يارى كردن مسلمين را.

(وَ لَوْ دُخِلَتْ‌) يعنى و اگر چه بمنازلتان يا بشهر مدينه وارد شوند.

((عَلَيْهِمْ)) يعنى و اگر اين گروهى كه قصد جنگ و پيكار را دارند و ايشان احزاب مى‌باشند داخل شوند بر اين مردم بهانه‌جوى منافق كه ميگويند خانه‌هاى ما بى حفاظ است.

(مِنْ أَقْطارِها) يعنى از اطراف مدينه يا خانه‌ها.

(ثُمَّ سُئِلُوا الْفِتْنَةَ لَآتَوْها) ابن عباس گويد: يعنى پس ايشان را