دليل قرائتهاى مذكور:

ابو على (صاحب تفسير) گويد كسى كه (بما يعملون) با ياء خوانده پس بنا بر (لا تطع الكافرين انه بما يعملون) است و قرائت با تاء بنا بر مخاطبه است كه غايب هم در آن داخل ميشود، و اللائى اصلش فاعل مانند شائى است پس قاعده اينست كه ياء در آن ثابت باشد، چنانچه در شائى و نايى ثابت است و گاهى ياء را حذف نموده‌اند، در حروفى از قول آنان (ما باليت به باله) و از آنست (جايه) و همين طور هر گاه ياء از اللائى حذف شود «اللاء» ميشود، پس اگر همزه مخفف شود پس قاعده آنست كه بين بين قرار داده شود.

و از سيبويه حكايت شده حذف ياء از (اللاى).

و هر كس كه (تظهرون) قرائت كرده پس او (تتظهرون) خوانده پس تاء را در ظاء ادغام كرده، و كسى كه (تظاهرون) به ضمّه تاء خوانده پس او از (ظاهر من امرأته) گرفته و تقويت ميكند اين مطلب را قول ايشان در مصدر (الظهار).

و كسى كه (تظاهرون) با تخفيف ظاء خوانده پس معناى آن (تتظاهرون) پس حذف كرده تاء (تتفاعلون) را كه غير او ادغام نموده و او كسى كه:

(تظّاهرون) با تشديد ظاء با الف خوانده است.

شأن نزول:

اين سوره در باره ابو سفيان بن حرب و عكرمة بن ابى جهل و ابى الاعور السلمى نازل شده كه آمدند بمدينه و بر عبد اللَّه بن ابى (رئيس منافقين) وارد شدند بعد از غزوه احد با امانى كه از رسول خدا صلّى اللَّه عليه‌