((إِنْ هُوَ)) يعنى نيست آنچه بر او نازل كرديم‌( إِلَّا ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُبِينٌ‌) مگر يادبود و قرآن بيان كننده از نزد پروردگار عالميان كه نه شعر است و نه رجز و نه خطابه و مقصود از (ذكر) اينست كه آن متضمّن ذكر حلال و حرام و دليلها و اخبار امّتهاى گذشته و غير آنست، و مقصود از قرآن اينكه آن جمع شده است كه خداوند سبحان بعضى از آن را با بعض ديگر آن جمع نموده براى فوائد مختلفه كه در آنهاست.

(لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا) يعنى ما قرآن را نازل نموديم كه به سبب آن به ترسانى از معصيتهاى الهى افرادى كه مؤمن بخدا هستند و براى آنكه كافر مانند مرده است بلكه از مردگان هم كمترند، زيرا كه مرده اگر چه نفعى ندارد ضرر هم ندارد ولى كافر نفعى كه بدينش نيست زيان هم دارد، و ممكنست كه مراد به‌( (مَنْ كانَ حَيًّا)) عاقل و دانا باشد و اين از على 7 روايت شده است كه.

قتاده گويد: كسى كه دلش زنده باشد بصيرت و بينائيش هم زنده است.

(وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ‌) يعنى واجب است بر كافرها عذاب و بيم دادن بآن بسبب كفرشان.