دور شدند از آن و اعراض كردند از نظر كردن در آن و اين روش و راه كسيست كه از هدايت گمراه شده و زيانكار در دنيا و آخرت گشته است.

(وَ إِذا قِيلَ لَهُمْ‌) و هر گاه نيز بايشان گفته شود( أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ‌) انفاق كنيد و خرج نمائيد در طاعت خدا از آنچه خدا بشما روزى فرموده و بيرون كنيد آنچه را كه از زكاتها و صدقه‌ها در اموال شما واجب نموده است.

(قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَ نُطْعِمُ مَنْ لَوْ يَشاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ‌) يعنى احتجاج كرده‌اند در ندادن حقوق واجبه به اينكه گفتند چگونه ما اطعام كنيم كسى را كه خدا قدرت بر اطعام او دارد و اگر خدا ميخواست كه بآنها اطعام كند ميكرد، پس وقتى او را طعام ندهد دلالت ميكند كه اطعام او را نخواسته و رفته است از نظر و ذهن ايشان كه خداى سبحان ايشان را متعبّد ساخت باين عمل براى آنچه براى ايشانست از مصلحت در آن، پس امر فرمود بتوانگران كه بر بينوايان انفاق كنند تا بدين وسيله تحصيل اجر و ثواب نمايند و مفسّرين اختلاف كرده‌اند كه آنهايى كه اين جمله را گفتند چه كسانى بودند؟

حسن گويد: ايشان يهود بودند هنگامى كه مأمور به اطعام مستمندان شدند، مقاتل گويد: ايشان مشركين قريش بودند كه اصحاب پيغمبر 6 به ايشان گفتند ما را از اموالتان اطعام كنيد چون پنداريد كه آن مال خداست و اين گفته ايشانست، هذا للَّه، به گمانشان.

و بعضى گفته‌اند: كه ايشان زنادقه بودند كه انكار خدا را نموده و قول خدا( رَزَقَكُمُ اللَّهُ‌) را دست آويز خود كرده و گفتند اگر خداى رزّاق روزى- دهنده است پس فايده‌اى نيست در رزق خواستن از ما و حال آنكه ما را روزى داده و شما را محروم نموده پس براى چه امر ميكنيد به دادن بكسى كه خدا او را