باظهار نون از آيه‌( ن وَ الْقَلَمِ‌) و اخفاء آن از" يس" خوانده‌اند، و امّا عاصم پس او در روايت حفص نون هر دو آيه را ظاهر ميكرد.

و روايت برجمى از ابى بكر و محمد بن غالب از اعشى از ابى بكر نون از (ياسين) را ظاهر و در(" ن وَ الْقَلَمِ") در روايت عليمى از جماد مخفى ميگردد و امّا يعقوب: او نون هر دو را در روايت روح و زيد ظاهر و در روايت رويس مخفى ميداشت، و اهل حجاز و بصره و ابو بكر (تنزيل) برفع خوانده و ديگران از قاريان بنصب (تنزيل) خوانده‌اند و در شواذ قرائت ثقفى (يس) به فتح نون و قرائت ابى السماك يس بكسر، ن، و قرائت كلبى يسن برفع نون آمده و در قرائت ابن عباس و عكرمه و ابن يغمر و نخعى و عمر بن عبد العزيز" فاغشيناهم" با عين، و در قرائت ابن محيص و زهرى (انذرتهم) با يك همزه آمده است.

دليل:

ابو على گويد: از چيزهايى كه اماله فتحه را از يس نيكو ميكند، مثل كسره اينست كه ايشان گويند يا زيد رايى زيد گويند، پس فتحه را اماله مثل كسره، و الف را مثل ياء نمايند و اگر چه قول ايشان است يا حرفى بر دو حرف است- (ر، و الف) و حروفى كه بر دو حرف باشد چيزى از آن اماله نميشود مثل لا و ما پس وقتى اماله كردند از حروف حرفى را كه اماله نميشود بخاطر يا، پس اگر اماله كنند اسمى را كه آن (يا) از ياسين است بهتر است، آيا نمى‌بينى كه اين حروف نامهايى هستند وقتى تلفظ بآن ميشود، و امّا از ميان نونها نون از يس پس البته اين اماله در آن جايز است، و اگر چه نون ساكنه با حروف فميّه مخفى و روشن نميشود براى آنكه اين حرفها بنا بر وقف شده است، و از آنچه كه دلالت بر اين ميكند اجازه دادن ايشانست در آن نون جمع بين دو ساكن‌