(وَ هُوَ الْعَزِيزُ) يعنى قادر چنانى كه عاجز نميشود( (الْحَكِيمُ)) در افعالش دانا و محكم كار است، چه انعام كند و چه امساك از رحمت نمايد، براى آنكه او آنچه حكمتش اقتضا كند ميكند، سپس مؤمنين را خطاب نموده و گفت:

(يا أَيُّهَا النَّاسُ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ‌) اى مردم ياد كنيد نعمت خدا را بر خودتان نعمت ظاهرى و نعمت باطنى كه از جمله آن شما را آفريد و ايجاد كرد و زنده نمود و شما را توانا نمود و اشتهاء شهوت در شما قرار داد و براى شما آفريد اقسام لذّتها و منافع را.

(هَلْ مِنْ خالِقٍ غَيْرُ اللَّهِ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ‌) آيا خالقى جز خدا هست كه شما را از آسمان و زمين روزى دهد اين استفهام تقديريست براى ايشان، و معنايش نفى است تا آنكه اقرار كنند به اينكه خالقى نيست مگر خدا و روزى ميدهد از آسمان بوسيله باران و از زمين بسبب روئيدنى‌ها، و آيا جايز است اطلاق لفظ خالقى بر غير خداى سبحان، در آن دو وجه است:

1- اينكه اين لفظ بر احدى جز خدا اطلاق نميشود، و فقط غير خدا به لفظ خالق توصيف ميشود بنا بر جهت تقييد اگر چه جايز است اطلاق لفظ صانع و فاعل و رازق و مثل آنها بر غير خدا.

2- يعنى خالقى نيست كه روزى دهد و روزى را بوجود نمى‌آورد مگر خداى تعالى.

(لا إِلهَ إِلَّا هُوَ) يعنى معبودى جز او نيست كه شايسته پرستش و عبادت باشد.( فَأَنَّى تُؤْفَكُونَ‌) يعنى چگونه منصرف از راه حق بگمراهى ميشويد.

و بعضى گفته‌اند: يعنى كجا عدول ميكنيد از اين دليلهايى كه براى شما اقامه كردم بر توحيد با وضوح و آشكارى آن، سپس تسلّى داد خدا پيامبرش‌