تعالى وقتى به بعضى از فرشتگان وحى نمود آن ملائكه در موقع شنيدن وحى غشوه‌اى بر ايشان عارض شده و بيهوش شده و بحالت سجده افتادند براى بزرگى آيت حق، پس وقتى فزع، از دلهاى ايشان برطرف شد فرشتگان پرسيدند از اين فرشته‌اى كه بر او وحى شده كه چه گفت پروردگارت يا بعضى از ديگران ميپرسند، پس ميدانند كه امر در غير ايشانست.

(وَ هُوَ الْعَلِيُ‌) و اوست آقاى تواناى اطاعت شده، و بعضى گفته‌اند كه او در صفاتش بلند است.

((الْكَبِيرُ)) بزرگ است در قدرت و تواناييش.

(قُلْ مَنْ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌) بگو كى شما را از آسمان و زمين روزى ميدهد پس قطعا امكان ندارد براى آنها كه بگويند خدايان و بتهايى كه ميپرستيم، ما را روزى ميدهند، سپس در اين موقع‌( قُلِ اللَّهُ‌) بگو اى محمد كه خداست آنكه شما را روزى ميدهد.

(وَ إِنَّا أَوْ إِيَّاكُمْ لَعَلى‌ هُدىً أَوْ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ‌) و بگو من يا شما هر آينه بر هدايت يا گمراهى روشنى هستيم، خدا اين را بر وجه و طريق عدالت در احتجاج فرمود نه از راه شك و شبهه چنانچه گوينده‌اى بديگرى ميگويد يكى از ما دروغگوست، و اگر چه او عالم و داناى به دروغگوست، و بنا بر اين، ابو الاسود دئلى‌[1] اهل بيت رسالت (ع) را مدح نموده و ميگويد:

[1]- ابو الاسود دئلى يكى از اصحاب و ياران مخصوص حضرت امير المؤمنين( ع) و حسنين( ع) است، و او واضع علم صرف و نحو است، و او اصل اين دو علم را از حضرت على( ع) فرا گرفت و در اين موضوع كتاب نوشت، و كليّات و قواعد صرف و نحو را تأليف و تنظيم نمود." مترجم"