از قتاده روايت شده كه لقمان حكيم در اوّلين روزى كه داود شروع بزره سازى كرد نزد او آمد و ديد كه داود آهن را حلقه حلقه كرده و درهم مى‌كند پس در فكر فرو رفت كه داود چه ميكند و نميدانست چه ميخواهد بكند و از او هم نه پرسيد تا داود از كارش فارغ شد، پس برخاست و آن را پوشيد و گفت خوب سپريست اين براى جنگ، پس لقمان در اين موقع گفت: الصمت حكمة و قليل فاعله، سكوت حكمت است و فاعل سكوت اندك است.

(وَ اعْمَلُوا صالِحاً) يعنى و گفتيم تو و خانواده‌ات عمل صالح كنيد و آن طاعات و عبادات خداست كه براى شكر خداى سبحان بر بزرگى نعمتش انجام دهيد.

(إِنِّي بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ) يعنى بدرستى كه من عالم و دانا هستم بآنچه شما ميكنيد بر او چيزى از اعمال شما مخفى و پوشيده نيست، آن گاه خداى سبحان سليمان را ياد نمود بآنچه كه او را از فضل و كرامت داده بود و گفت:

(وَ لِسُلَيْمانَ الرِّيحَ‌) يعنى و مسخّر كرديم براى سليمان باد را.

(غُدُوُّها شَهْرٌ وَ رَواحُها شَهْرٌ) يعنى مسير صبحگاهى اين بادى كه مسخّر سليمان بود مسير يك ماه بود و مسير شامگاهى او هم مسير يك ماه بود و مقصود اينكه آن باد در هر روز مسير دو ماه را كه اسب سوارى ميرفت طى ميكرد.

قتاده گويد: صبح مسير يك ماه راه ميرفت تا نيم روز و بعد از ظهر تا آخر روز هم مسير يك ماه ميرفت.

حسن گويد: صبح از دمشق حركت ميكرد و ظهر به اصطخر از زمين اصفهان ميرسيد و حال آنكه بين آنها مسير يك ماه است براى كسى كه سريع و تند