و وضاح يمن گويد:

يعنى آن عابده كه صاحب محراب بود هر گاه آمدم او در مكان بلندى بود كه نمى‌شد او را ملاقات كنم مگر با نردبان بالا رفته و او را به بينم.

التماثيل: صورت چيزهايى از انسان و غير آن است مفردش تمثال و اصلش از مثول و آن قيام است مثل آنكه ايستاده و واداشته‌اند و از آنست حديث: من سرّه ان يمثل له الناس فليتبوّء مقعده من النار، هر كس خشنود و مسرور شود كه مردم براى او قيام كنند و بايستند در مقابلش پس نشيمنگاه او را پر از آتش كنند، يعنى جايش در آتش دوزخ است.

الجوابى: جمع جابيه و آن حوض بزرگى است كه در آن آب ميريزند.

اعشى گويد:

براى آل محلق مهمانخانه و مضيف خانه است كه ظرف غذايش مثل حوض شيخ و بزرگى از بزرگان عراق است در وسعت و بزرگى.

المنسأة: عصاء بزرگيست كه چوپان گوسفندان را با آن ميراند بر وزن مفعله از نسأت الناقة و البعير گرفته شده هر گاه آن را باز دارند از حركت.

اعراب:

(أَنِ اعْمَلْ سابِغاتٍ‌) در اينجا در تأويل تفسير و قول است و آن به معناى اينست كه گويا گفته و ألنّا له الحديد، يعنى اعمل سابغات، و تقدير قلنا له‌

[1]- محلق نام مرديست و گفته ميشود كه او مردى فقير و داراى دخترانى بود كه در اثر فقر و نادارى كسى بسراغ دختران او نمى‌رفت، پس مالى باعشى داد تا او را تعريف كند تا مردم تمايل بگرفتن دختران او پيدا كنند پس اعشى آن شعر را در مدح او گفت.