(لِيُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنافِقِينَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْمُشْرِكِينَ وَ الْمُشْرِكاتِ‌) تا آنكه عذاب كند مردان منافق و زنان منافقه و مردان مشرك و زنان مشركه را بضايع كردن ايشان اين امانت را.

حسن گويد: آن دو نفر بودند كه از روى ستمگرى و نادانى حمل امانت نمودند[1].

(وَ يَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ‌) و خداوند توبه مؤمنين و مؤمنات را مى‌پذيرد براى حفظشان امانت را و وفائشان به پيمانشان و اين است غرض و مقصد از تكليف نزد كسى كه خدا و احكام و امانت را شناخته است، پس معناى‌( إِنَّا عَرَضْنَا) اين است تا ظاهر شود نفاق و دو رويى منافق و شرك مشرك، پس خداوند عذاب كند ايشان را و ظاهر و آشكار سازد ايمان مؤمن را پس قبول نمايد توبه او را اگر از او تقصيرى در بعض از طاعات سر زد.

(وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً) يعنى خدا پوشنده و آمرزنده گناههاى مؤمنين است.

(رَحِيماً) و مهربانست بايشان.

[1]- مراد خليفه اوّل و دوّم است.