ابن عباس و مقاتل گويند: يعنى اعمال شما را پاك و حسنات و كارهاى خوب شما را قبول كند.

(وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ‌) و بيامرزد براى شما به سبب استقامت شما در گفتار و كردارتان گناهان شما را.

(وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ‌) و كسى كه اطاعت كند خدا و پيامبر او را در اوامر و نواهى.

(فَقَدْ فازَ فَوْزاً عَظِيماً) پس قطعا رستگار شده رستگارى بزرگى.

و بعضى گفته‌اند: پس حقيقتا ظفر يافته برضوان و كرامت خدا.

(إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ عَلَى السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبالِ‌) بدرستى كه ما امانت را بر آسمانها و زمين و كوه‌ها عرضه داشتيم.

امانت چيست؟

مفسّرين و علماء در معناى امانت اختلاف كرده‌اند:

1- ابو العاليه گويد: امانت اوامر و نواهى خداست يعنى آنچه را كه از طاعاتش امر بآن فرموده و آنچه را كه از گناه‌هان را نهى كرده امانت است.

2- ابن عباس و مجاهد گويند: امانت احكام و واجباتى است كه خدا آن را بر بندگانش واجب كرده و اين دو قول نزديك بهم ميباشند (بلكه قول دوّم عبارت اخراى قول اوّل است).

3- سدى و ضحاك گويند: آن امانتهاى مردم و وفاء به پيمانست پس اوّلين امانتى را كه آدم پسرش قابيل را امين دانست و اهل و اولادش را در موقعى كه بفرمان خدا قصد مكّه نمود باو سپرد و قابيل خيانت كرد وقتى كه برادرش‌