صفات او.

و بعضى گفته‌اند: يعنى اذيت ميكنند رسول خدا را، پس ذكر اللَّه را بنا بر اين جهت تعظيم مقدّم داشته زيرا اذيت و رنجش رسول را رنج و آزار خود قرار داد براى تشريف و تكريم پيامبر، پس گويا كه او ميگويد اگر ممكن بود بخدا آزارى از چيزى برسد هر آينه از آزار و رنجش پيغمبر 6 سيد، و اتصال دادن اين آيه را بما قبلش كه گويا ميگويد (صلّوا عليه و لا تؤذوه) صلوات بر او بفرستيد و او را اذيت نكنيد پس مسلّما هر كس او را برنجاند، پس او كافر است، سپس تهديد نمود بر او بگفته‌اش:

(لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ) يعنى دور ميدارد ايشان را خدا از رحمت خودش و روا ميشود بايشان زيان وخامت خشم و انتقام خدا، به سبب محروميّت از زيادى هدايت در دنيا و جاودانى در آتش آخرت.

(وَ أَعَدَّ لَهُمْ‌) و مهيّا ساخته براى ايشان در آخرت.

(عَذاباً مُهِيناً) شكنجه‌اى كه خوار و موهون كننده ايشانست.

حديث حاكم ابو القاسم حسكانى حنفى‌[1]

حديث كرد ما را سيد ابو الحمد گفت حديث كرد ما را حاكم ابو القاسم حسكانى گفت حديث كرد ما را حافظ گفت حديث كرد ما را احمد بن محمد بن ابى دارم حافظ گفت حديث كرد ما را على بن احمد عجلى گفت حديث كرد ما را عباد بن يعقوب گفت حديث كرد ما را ارطاة بن حبيب گفت حديث كرد ما را ابو خالد واسطى در حالى كه او ريش خود را گرفته بود گفت حديث كرد مرا زيد بن على ابن الحسين در حالى كه او محاسن خود را گرفته بود گفت حديث كرد مرا على بن‌

[1]- شواهد التنزيل ج 2 ص 97 طبع بيروت.