(وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِيَّةِ الْأُولى‌) يعنى بيرون نيائيد بنا بر عادت زنان جاهليت نخستين و ظاهر نكنيد زر و زيور خود را چنانچه زنان جاهليت ميكردند.

قتاده و مجاهد گويند: تبرّج به معناى تبختر و خودنمايى در راه رفتن است.

مقاتل گويد: تبرّج اينست كه روسرى خود را بر سرش اندازد ولى آن را نبندد كه گلوبند و گوشواره‌اش مستور دارد، پس اينها ظاهر گردد.

قتاده گويد: و مقصود از جاهليت اولى عصر قبل از اسلام است.

حكم گويد: آن زمان ميان آدم و نوح (ع) است و آن هشتصد سال بوده.

شعبى گويد: آن دوران ما بين عيسى (ع) و حضرت محمد 6 است گويد و اين اقتضا نميكند كه بعد از آن جاهليّتى در اسلام باشد براى اينكه اول اسم است براى پيشين ديگرى از او متأخر باشد، يا نباشد.

و بعضى گفته‌اند: كه معناى تبرّج جاهليت اولى اين است كه آنها تجويز ميكردند كه يك زن جمع كند بين شوهر و رفيقش را، پس پائين تنه خود را براى شوهرش قرار دهد (كه با او آميزش و مجامعت كند) و براى رفيقش بالا تنه خود را قرار دهد كه او را بوسيده و معانقه نموده و در آغوش كشد آن گاه فرمود:

(أَقِمْنَ الصَّلاةَ) يعنى آن را در اوقاتش با شرايطش انجام دهيد.

(وَ آتِينَ الزَّكاةَ) و زكاة واجب را بدهيد در اموالتان.

(وَ أَطِعْنَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ‌) و فرمان خدا و پيامبر را به بريد در آنچه شما را امر و نهى مينمايند، سپس خداوند عز و جل فرمود: