نمازهاى واجب جز بجانب قبله خوانده نميشود.

و اين معنا از پيشوايان ما روايت شده فرمودند: پيامبر خدا هنگامى كه بجنگ خيبر ميرفت و زمانى كه از مكّه برميگشت بر همان مركب نماز گزارد و بهر طرفى كه متوجه ميشد او نيز متوجّه ميگرديد و- ركوع و سجود- را بطور اشاره انجام داد و كعبه را پشت سر قرار داد، و از جابر روايت شده كه گفت: پيامبر خدا گروهى را بجنگ فرستاد كه من نيز با آنان بودم در اثر تاريكى قبله را تشخيص نداديم گروهى از ما گفتند: ما قبله را شناختيم آن اينجا جانب شمال است پس بهمان طرف نماز گزارده و خطوطى ترسيم نمودند- كه جاى نماز مشخص باشد- و برخى ديگر گفتند:

قبله اينجا جانب جنوب است و خطوطى بهمان طرف كشيدند، پس از طلوع خورشيد و فرا رسيدن صبح معلوم گشت تمام آن خطوط بجانب غير قبله بوده است پس از بازگشت از سفر از پيامبر خدا در باره اين جريان پرسش نموديم او سكوت كرد و سپس خداوند اين آيه شريفه را نازل نمود.

تفسير:

(وَ لِلَّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ ...)- و براى خدا است مشرق و مغرب.

منظور اين است: كه مشرق و مغرب ملك خداوند است.

و برخى گفته‌اند: مراد اين است كه خداوند هستى دهنده و ايجاد كننده آن دو است.

و پاره‌اى معتقدند: منظور اين است: خداوند متصدّى طلوع دادن خورشيد از مشرق و غروب دادن آن از مغرب است‌( فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ ...)- پس بهر جانب متوجّه شويد آنجا وجه خدا است.

حسن و مجاهد و قتاده ميگويند: يعنى بهر سوى صورت خود را بگردانيد- و حذف كردن مفعول براى معلوم بودن آن است- همان سوى وجه و قبله خداوند است و «وجه» و «جهت» و «وجهه» بمعناى قبله است و مانند آن «وزن» و «زنه» است و عرب مقصودى را كه انسان باو توجّه ميكند وجه مى‌نامد شاعر ميگويد: