ميوه گل يا ميوه دل‌

حضرت باقر 7 فرمودند: مقصود ابراهيم 7 در دعاى خود اين بود كه ميوه‌ها از شهرهاى ديگر بمكه حمل شود و در دسترس اهالى آن قرار بگيرد.

ولى حضرت صادق 7 فرمودند كه: مراد حضرت ابراهيم 7 از ميوه‌هايى كه آنها را براى اهل مكه تقاضا كرد ميوه‌هاى خوردنى نيست بلكه منظور ميوه دلهاى مردم يعنى «محبت» است باين معنا پروردگارا! مردم مكه را محبوب خلق بگردان تا بسوى آنها رفت و آمد كنند.

علّت اينكه ابراهيم 7 دعاى خود را مخصوص مؤمنين قرار داد و گفت‌(مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ)» اين است كه خداوند باو در ضمن آيه قبل- موقعى كه از پيشگاه او امامت را براى ذريّه خود تقاضا كرد و گفت «و من ذريّتى» و او فرمود:

لا ينال عهدى الظالمين- اعلام فرمود كه در ميان ذريّه او ظالمانى پديد خواهند آمد لذا ابراهيم 7 براى رعايت ادب روزى و رفاه را تنها براى مؤمنين درخواست كرد.

بعضى گفته‌اند روى اين اصل ابراهيم 7 دعاى خود را مخصوص مؤمنين قرار داد كه اگر براى عموم مردم مكه حتى كفّار نيز درخواست روزى و رفاه ميكرد اجتماع كفّار در مكّه زياد مى‌گشت و آنها مفاسدى بوجود ميآوردند و چه بسا ممكن بود مردم را از انجام مراسم حج منع نمايند.

(قالَ وَ مَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ...)- يعنى ابراهيم 7 دعاى تو را در باره مؤمنين مستجاب كردم كفّار را نيز تا موقع مرگ روزى ميدهم.

بعضى گفته‌اند منظور اين است كه كفار را در دنيا فورا بهلاكت نميرسانم و بآنها در مدت زندگى آنان در دنيا روزى ميرسانم.

حسن ميگويد: مراد اين است كه كفّار را از امنيّت و روزى تا زمان خروج حضرت محمّد 6 بهره‌مند ميگردانم ولى هنگامى كه آن حضرت خروج كرد يا آنها را مى‌كشد و يا از مكه اخراج ميكند.

(ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلى‌ عَذابِ النَّارِ ...)- يعنى در آخرت بسوى آتش ميكشانم.