بعضى گفته‌اند در حال عجز از آميزش كافى است كه نيّت و قصد آن را داشته باشد كه در صورت امكان و قدرت آن را انجام دهد و بايد بر اين تصميم و قصد رجوع از سوگند، جمعى را گواه بگيرد كه بعقيده ما اين گواه گرفتن در مورد عجز و ناتوانى از آميزش است.

بعقيده ما بر كسى كه از اين سوگند برگشت كفاره لازم است ولى كيفر و عقوبت ندارد و ابن عباس و سعيد بن مسيب و قتاده نيز بر اين عقيده‌اند.

ولى حسن و ابراهيم ميگويند بر اين شخص نه كفاره لازم است و نه عقوبت و كيفرى است.

(فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ ...)- معناى غفور از نظر ما اينست كه كيفر و عقوبتى بدنبال اين سوگند و بازگشت نيست.

كسى كه قسم ميخورد كه مدتى كمتر از چهار ماه با همسرش نزديك نشود يا چون همسرش شير ميدهد و بيم دارد كه آسيب بفرزند وارد آيد به اينكه زن باردار شود و روى اين جهت سوگند ميخورد كه آميزش نكند، اين دو صورت مشمول حكم «ايلاء» نيستند.

اگر چهار ماه گذشت از خوددارى مرد، حاكم شرع او را مجبور ميكند كه يا رجوع كرده و كفّاره دهد و يا اينكه همسرش را رها كند و اگر از انجام هر دو امتناع كرده حاكم شرع او را زندان ميكند تا برگردد و يا طلاق دهد.

(وَ إِنْ عَزَمُوا الطَّلاقَ ...)- (اگر تصميم بر طلاق گرفت از نظر ما اينست كه پس از قصد بزبان نيز بياورد و تا وقتى صيغه طلاق صحيح و مشروع جارى نگردد همسرش از او جدا نميشود مگر اينكه زن نزد حاكم رفته و تظلّم كند كه در اين صورت حاكم دستور ميده تا چهار ماه صبر كند و اگر در اين مدت مرد آميزش نكرد پس از اين مدّت حاكم مرد را مجبور ميكند كه يا از اين تصميم برگرد و يا طلاق بده و اگر هيچكدام را نكرد حاكم او را زندان ميكند تا طلاق دهد.